IJsneuroot

“Kunt u m’n moeder bellen alstublieft”, stamelde ik rillend in het kleine kamertje van de schoolconciërge. De oude conciërge keek met een droge blik naar mijn broek en pakte de telefoon op. “Wat is je telefoonnummer?” Ik moest even goed nadenken, want door de mini-shock die ik had, was ik ons nummer spontaan vergeten. Terwijl de oude schoolbewaarder mijn moeder belde om me op te halen, stond ik een beetje onderkoeld te raken. Het vroor buiten stevig en m’n broekspijpen waren tot aan mijn lies nat; dit zorgde voor ijskoude spillepootjes. De weg die ik terug naar school had moeten lopen, was al ijselijk verlopen. Mijn broek vroor praktisch aan m’n benen vast; het voelde ongelofelijk koud en pijnlijk aan. Tja dan moet je ook maar geen foute beslissingen nemen. Ik was nooit een tiepje wat grenzen opzocht en vermeed vooral altijd risico’s; behalve die ene keer. Geen flauw idee waarom, maar op die betreffende ochtend, deed ik mee met de rest; dat was tevens de laatste keer. Ik had nog geluk dat het om een klein slootje ging en niet om de vaart. Bij iedereen was het goed gegaan, totdat ik het semi-onbetrouwbare ijs betrede. Na twee stappen gezet te hebben, zakte m’n linkerbeen door het ijs tot aan mijn lies in het ijskoude water. Ik had het gevoel dat ik door de grond, eh ijs zakte. Spontaan overviel mij een gevoel van schaamte; niet voor de anderen maar voor mezelf. Wat had ik nu gedaan? Ik doe nooit zulk soort stomme dingen, dus waarom nu dan wel?
“Je moeder komt je zo ophalen”, hoorde ik de conciërge zeggen. “Zal ik intussen even warme chocolademelk voor je halen?”, vroeg hij mij.
Terwijl ik met de warme chocolademelk in mijn handen zat te wachten op m’n moeder, zat ik te overdenken waarom ik deze fout had gemaakt. Goed, ik was dertien, en dat doen dertienjarigen gewoon. Maar ikke normaal gesproken niet!
Soms loop je met de ander mee als automatische impuls, zonder dat je daar bewust over nadenkt.
Je vervalt zeker als kind vaak gemakkelijk in groepsgedrag, maar dit voorval zorgde ervoor dat ik voortaan gewoon naar m’n hart luisterde.
Tweeëndertig jaar later vertoon ik door dit voorval het neurotische gedrag om, indien het heeft gevroren en iedereen kan gaan schaatsen, eerst de strenge ijsinspecteur uit te hangen. Alvorens ik mijzelf überhaupt op het bevroren water waag, kijk ik eerst of het hele ijstraject er op het eerste gezicht betrouwbaar uitziet. Maar ja, toentertijd zag dit er ook betrouwbaar uit dus dat zegt helemaal niets. Hoeveel mensen staan er al op de schaats op het ijs; hoe meer mensen des te betrouwbaarder. Maar ja, dan nog kun je allemaal tegelijk door het ijs zakken. Belangrijk punt dan nu: ik luister heel goed of ik ergens kraakjes in het ijs hoor en kijk waar de wakken zich bevinden. En als laatste testmiddel gebruik ik mijn voet om aan de kant eerst een kwartiertje te stampen om eventueel enige golfbewegingen in het ijs te bespeuren. En pas als alles voor 99% zeker lijkt, bind ik m’n glij-ijzers onder en baan mij een weg door de schaatsende menigte.